Συνέντευξη τύπου της ΔΗΜΑΡ και στελεχών του Οικολογικού Χώρου

Την ανάγκη να καταστεί η ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ προτεραιότητα για την ανασυγκρότηση της χώρας τόνισαν σε κοινή συνέντευξη τύπου η ΔΗΜΑΡ και επώνυμα στελέχη του Οικολογικού Χώρου. Στη βάση αυτής της κοινής αντίληψης  δηλώθηκε και η προσέγγιση και συνεργασία αυτών των στελεχών με τη Δημοκρατική Αριστερά.  Στην εκδήλωση, όπου μίλησαν από πλευράς ΔΗΜΑΡ ο πρόεδρος  Φώτης Κουβέλης  και ο Σταύρος Λιβαδάς, μέλος της ΕΕ και υπεύθυνος του Τομέα Πράσινων Πολιτικών και Οικολογίας, παρουσιάστηκε  ένα πολυσέλιδο κείμενο θέσεων με τον χαρακτηριστικό τίτλο ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ. Το κείμενο παρουσίασαν οι Ηλίας Ευθυμιόπουλος (τ. Υφυπ. ΠΕΧΩΔΕ και ιδρυτικό μέλος της Greenpeace) και  Μιχάλης Μοδινός(περιβαλλοντολόγος – συγγραφέας),  ενώ στη σύνταξή του συνέβαλαν οι: Φώτης Μερτζάνης (συγκοινωνιολόγος), Γιώργος Τσεκούρας (χωροτάκτης), Δημοσθένης Σαρηγιάννης (χημικός μηχανικός –καθηγητής ΑΠΘ), Σμάρω Γιαννακοπούλου (συγγραφέας), Δήμος Τσαντίλης(περιβαλλοντολόγος), Χρίστος Ζαμπίρας ( ηλεκτρολόγος – μηχανικός) και Χριστίνα Τσούτσου (αρχιτέκτων – πολεοδόμος) .

Σύνοψη: Η βιώσιμη ανάπτυξη οφείλει να καταστεί εθνική προτεραιότητα. Όχι ως σύνθημα ή τυπική αναφορά, αλλά ως ανάδειξη αυτού που σήμερα θεωρείται περιττό και δευτερεύον(αλλά παρ’ όλα αυτά είναι προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση). Η βιώσιμη ανάπτυξη είναι ένα νέο πρότυπο για την κοινωνική οργάνωση, την κατανάλωση, την βιομηχανική παραγωγή, την εργασία και την αλληλεγγύη (μεταξύ των γενεών και μεταξύ των λαών) και διαπερνά όλες τις άλλες πολιτικές. Η παρούσα κρίση είναι μια ευκαιρία για τη ριζική αναθεώρηση της μέχρι σήμερα πορείας. Οι νέες συμμαχίες οφείλουν να κτισθούν επί τη  βάσει ενός  «πράσινου κοινωνικού συμβολαίου» και με στόχο τον επαναπροσδιορισμό των συντελεστών της αειφορικής οικονομίας. Αντίστοιχα, η αριστερή πρόταση για τη νέα περίοδο στην οποία εισέρχεται η χώρα, θα πρέπει να είναι σε θέση να κάνει τη σύνθεση προσφέροντας αυτό που δεν μπορούν να κάνουν οι αν-ιστορικοί πολιτικοί σχηματισμοί. Στην εποχή μάλιστα της σοβαρής υποχώρησης  της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, η Αριστερά θα χρειαστεί να λειτουργήσει και εξ ονόματός της, αξιοποιώντας αυτό που από τη δεκαετία του 70 και μετά αποτελεί για τον προοδευτικό χώρο  το (θετικό) Ευρωπαϊκό κεκτημένο.